ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ ΣΤΗ ΒΕΝΕΤΙΑ

ALFONSO GATTO

ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ ΣΤΗ ΒΕΝΕΤΙΑ

Τα χρώματα έχουνε των πεθαμένων καραβιών
σε κάποια απόμακρη αυγή τα περιστέρια ετούτα
που ξέμειναν –και νά τα ακόμα– στη μεγάλη πλατεία.
Όπως και η στυφή οσμή της τρικυμίας,
εκεί όπου πρασινίζει ο ουρανός και στα παράθυρα
της μπόρας αναδύεται  ένα νησάκι από φως
που παραμένει κι είναι σαν αχτίδες από τεντόπανα
και εκκλησίες που πέφτουν και σκεπάζουνε

σαν κρούστες τα μάρμαρα η μιά μετά την άλλη
του φθινοπώρου οι ψυχρές νεροποντές.

Πένθους κανθοί και αιώνιας λευκότητας
στη φωνή της κι ας είναι μακριά και όνειρο
ό,τι φαινότανε πόλη με ανοιγμένες τις φτερούγες.
Και παφλάζει έτσι μες στης θάλασσας τον ήχο
ο χιονιάς μιας επαναλαμβανόμενης σιωπής γαλάζιας.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.