ΓΙΑΝΝΗΣ
ΡΙΤΣΟΣ
Η
ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΛΥΤΑ ΜΑΛΛΙΑ
Ολόγυμνη,
ξέπλεξε ώς κάτω τα μακριά μαλλιά της·
ντύθηκε
τα μαλλιά της· κοίταξε ολόγυρα. Κανένας
δεν
πρόσεξε τη γύμνια της ούτε καν τα μαλλιά της. Κάτω
περνούσε
η νεκροφόρα. Τό ’να άλογο την κοίταξε.
Κατέβηκε
γρήγορα τη σκάλα. Μια τούφα απ’ τα μαλλιά της
πιάστηκε
στο κιγκλίδωμα· τα τράβηξε· μπήκε στ’ αμάξι·
ξάπλωσε·
σταύρωσε τα χέρια· σφάλισε τα μάτια
ξέροντας
πως μια τούφα απ’ τα μαλλιά της είχε μείνει
εκεί
στα κάγκελα, μέσα στον κόσμο, κι ίσως αύριο κιόλας
η
θυρωρός γκρινιάζοντας να τα πετάξει στα σκουπίδια.
Αθήνα,
2, ΧΙΙ.72
Από
την ποιητική συλλογή: Προσωπίδες (1972-1973).
Από
το βιβλίο: Γιάννης Ρίτσος, «Ποιήματα», τ. ΙΑ΄, Κέδρος, Αθήνα 1993, σελ. 121.
Από το (κάθε) πέρασμά μας πάντα κάτι μένει, κι όπου κι αν καταλήξει, είναι εκείνο το διαμάντι που εξακολουθεί να λάμπει (ή και να ανεμίζει) ακόμη και στα σκουπίδια..
ΑπάντησηΔιαγραφή